Er líður að prófum sækja að konu ýmsar hugsanir. Þær eru sjaldnast um námsefnið og er hugurinn oftar en ekki víðsfjarri lærdómnum. Upp koma hugmyndir um hvað mætti betur fara hér og þar og hvað mætti gera skemmtilegt, annað en að lesa um að börn séu líka fólk með gerendahæfni.

Sem dæmi er þetta:
Flugfélög innanlands sem utan ættu að vera með ástvinaafslátt. Því yrði svo háttað að þeir farþegar sem væru að fara að heimsækja ástvini sína í Langtiburtistan (eða Ekkisvonálægtenekkisvolangtiburtistan) fengju afslátt af fargjaldi. Mætti afslátturinn vera mestur fyrir ástvini eins og maka, börn foreldra og systkini, en minni eftir því sem fjær dregur.

Því ætti bissniss-fólk ekki að fá neinn afslátt, öfugt við það sem nú gerist, þar sem þeir sem eiga mest þurfa að borga minnst.

Því hvað eru flugfélög að gera annað en að níðast á ástinni og nýta sér söknuð mannanna sem aðskildir eru? Þetta er auðvitað ekki hægt. Brýnt mál sem leysa þarf á næstu misserum. Helst strax.

Það er ólíðandi að ástin sé höfð að féþúfu. Svei.

//eög