...voru rituð af einstaklega gáfaðri konu árið 1792:
”To preserve personal beauty, woman’s glory! the limbs and faculties are cramped with worse than Chinese bands, and the sedentary life which they are condemned to live, whilst boys frolic in the open air, weakens the muscels and relaxes the nerves. As for Rousseau’s remarks, which have since been echoed by several writers, that they have naturally, that is since birth, independent of educations, a fondness for dolls, dressing, and talking-they are so puerile as not to merit a serious refutation. That a girl, condemned to sit for hours together listening to the idle chat of weak nurses, or to attend to her mother’s toilet, will endeavor to join the conversation, is, indeed, very natural: and that she will imitate her mother and aunts, and amuse herself by adorning her lifeless doll, as they do in dressing her, poor innocent babe! is undoubtedly a most natural consequence... Nor can it be wxpected that a woman will resolutely endevor to strengthen her notions of beauty, and false description of sensibility, have been literally speaking, slaves to their bodies, and glory in their subjection, ... women are everywhere in this deplorable state ... Thought from their infancy that beauty is womans scepter, the mind shapes itself
to the body, and, roaming round its gilt cage, only seeks to adorn its prison.” (Bordo. 2003: 18 )
,,Til að viðhalda persónulegri fegurð, dýrð konunnar! er limum og hæfileikum kvenna misþyrmt meira en kínverskar fótabindingar gera, og kyrrsetulifið sem þær eru dæmdar til að lifa á meðan strákar ærslast undir opnum himni, veikir vöðva og róar taugar. Hvað varðar athugasemdir Rousseau, sem hafa síðar bergmálað í mörgum ritum, að þær hafi náttúrulega, semsagt frá fæðingu, óháð uppeldi og menntun, dálæti á dúkkum, að klæða up og að tala - þessar athugasemdir eru svo barnalegar að þær verðskulda ekki alvarlega afsönnun. Að stelpa, dæmd til að sitja klukkutímum saman og hlusta á fánýtt spjall fóstra, eða að vera viðstödd snirtingu móður sinnar, muni leitast við að taka þátt ís samtalinu, er vissulega mjög náttúrulegt; og að hún muni líkja eftir móður sinni og frænkum, og skemmta sér með því að skreyta og klæða líflausa dúkku sína, aumingja saklaust barnið! eru án efa mjög náttúrulegar afleiðingar... Það getur heldur ekki verið búsit við því að kona muni resolutely kappkosta við að styrkja líkasmbyggingu sína og halda sig frá veikjandi munað, ef yfirborðskenndar hugmyndir um fegurð, og rangar lýsingar um tilfinninganæmni, hafa snemma flækt hvatir gerða hennar... Teprulegar og tilgerðalegar konur eru, bókstaflega, þrælar líkama sinna, og dýrð kúgunar sinnar (þeirra),... konur eru allstaðar í þessu hörmulega ástandi... Eftir að hafa veirð kennt frá barnæsku að fegurð sé scepter konunnar, mótar hugurinn líkamann, og ráfar í kringum gyllt (?) búr sitt, þar sem hann sækist aðeins í að skreyta fangelsi sitt.”
Þetta fann ég í fyrrnefndri bók eftir aðra mjög gáfaða konu: Susan Bordo (,,Unbearable Weight. Feminism, Western Culture, and the Body”. 2003. fyrst útgefin 1993.) Vísunin er hinsvegar tekin úr bókinni The Feminist Papers, sem var ritstýrt af Alice Rossi. Konan gáfaða hét Mary Wollstonecraft og heitir grein hennar ,,A Vindication of the Rights of Woman”.
Ég vil taka fram að þetta var náttúrulega löngu fyrir tíma Foucault,
Beauvoir eða Bourdieu...
Stelpur hættum að dýrka undirokun okkar og skreyta fangelsi okkar!
(hehe ein alveg að missa sig...)
Njótið frelsis ykkar og réttinda.
Helga
Biðst afsökunar á ófullkláraðri þýðingu